Некалькі слоў пра мову…
З калыскі да апошняга моманту жыцця чалавека суправаджае мова. Разам з малаком маці яна пранікае ў яго кроў, становіцца неад’емнай часткай яго будняў. Дзякуючы мове чалавек знаходзіць сваё месца ў соцыуме і адчувае сябе прыналежным да той ці іншай грамадскай фармацыі. Значэнне яе для кожнага з нас цяжка пераацаніць. Напрыклад, мілагучнасць і мяккасць роднай мовы, канешне ж, паўплывалі на такія рысы характару нас, беларусаў, як талерантнасць і гасціннасць. Ды і нездарма гавораць: пакуль жыве мова, жыве і яе носьбіт — народ!..
Марына КАНДРАТОВІЧ.
Уладзімір РУЛЬ
Аб мове маёй
Ліцьвінска-крывіцкія словы,
Як зерне на гожай зямлі,
Стагоддзі таму адмыслова
У душах славян узыйшлі.
У часе тым дзіўным і строгім
Шматлікія беды аднак
Не мелі над ёй перамогі —
І ў тым яўна быў Божы знак.
Яна, без сумненняў, служыла
Сваёй грамадзе дзень пры дні:
Была і суровай, і мілай,
І знала свае карані.
Была і адметнай, і дзейнай:
Вось вам — “дж”, вось — “дз”. З даўніны
У ранг гукаў двух чарадзейных
Узведзены мовай яны.
І ў (нескладовае) смела,
І востры апостраф такі
Яна, як ні дзіўна, паспела
Данесці да нас праз вякі.
…Чаму ж гэта я ў прошлым часе
Пра мову гамонку вяду?
Яна ж мне і іншым на шчасце
Адолела гора-бяду…
Час прыйдзе, ты больш расквітнееш,
Як вішня ў садзе вясной,
І доўгачаканаю дзеяй
Заззяеш над нашай зямлёй.
І як бы каму ні карцела
Цябе ачарніць хоць у чым —
Была ты. Ёсць і будзеш белай
На зло ачарняльнікам тым!
P.S. Ганарар аўтара будзе пералічаны на рахунак В.М. Бартось.
