Эстафету брэндавага мерапрыемства ад Пераганцаў, дзе ўсіх частавалі блінамі, перанялі Беняконі. Тут 19 сакавіка на ўсю ваколіцу ў гонар святога Юзафа ладзілася свята “Птушынае вяселле”.
З раніцы ў гэты дзень накрапваў дожджык, ды апоўдні выглянула сонейка, прыгрэла аграгарадок. І ад шчодрасці яго прамянёў заігралі ўсмешкі на тварах вяскоўцаў, якія спяшаліся на свята. Людзей віталі ля мясцовага цэнтра культуры і вольнага часу прыгожыя дзяўчаты і ўручалі галінку вярбы з замацаванай на ёй птушачкай — сімвалам вясенняга адраджэння і абуджэння ад зімовага сну прыроды. Госці мерапрыемства не спяшаліся да галоўнай сцэны, што размясцілася на вуліцы. Яны спачатку спрабавалі салянку, юшку, гулялі ў латарэйкі. Заглянулі на падворкі Пагародзенскага, Тракельскага, Больцініцкага, Жырмунскага, Канвелішскага і Паляцкішскага цэнтраў культуры, да якіх вабілі прыгожае афармленне і прысмакі, што ў свята святога Юрыя раней гатавалі гаспадыні — у асноўным печыва ў выглядзе птушачак і тушаная капуста з грыбамі ды мясам. Многія прыдбалі прыгожыя вербачкі, зробленыя майстрыцамі аддзела рамёстваў і традыцыйнай культуры. Палюбаваліся карцінамі са скуры воранаўскай рамесніцы Валянціны Межво.
Дык чым жа так слаўнае свята святога Юзафа? Аб гэтым унучкам — Мілене Аўкштулевіч і Елізавеце Савіцкай — расказала бабуля (Галіна Жых):
— Гэтае свята мае старажытныя карані. У народзе лічылася, што менавіта ў гэты дзень жэняцца птушачкі. Таму, нягледзячы на пост, маладыя маглі браць шлюб. А святы Юзаф — засатупнік сем’яў — благаслаўляў прыроду на новае жыццё.
Затым на свята падаспелі гаспадары хаты — Святлана Салмановіч і Васіль Маркевіч. Яны на кані “прыехалі” з касцёла. І па даўняй традыцыі сваіх родных адарылі драўлянымі вырабамі — святы ж быў цесляром. А прысутных частавалі печывам.
Павіталі ўсіх начальнік аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Таццяна Цехановіч, старшыні раённага аб’яднання прафсаюзаў Алена Ястрэмская, мясцовага сельсавета Тадэвуш Тупко і Шальчынінкскага беларускага цэнтра з суседняй Літвы Рэгіна Дмухоўская. Яны пажадалі беняконцам плёну ў працы, моцнага здароўя і цудоўнага настрою. А літоўская госця нават перадала падарунак імянінніку — Юзафу Сурканту, старшыні КСУП “Эліт-Агра Больцінікі”, якое выступіла спонсарам свята. Цёплыя віншаванні і невялікія падарункі былі падрыхтаваны і для мясцовых жыхароў, імя ці прозвішча па-бацьку якіх мела дачыненне да святога. Мужчыны хіба саромеліся — ніводзін не выйшаў на сцэну. Уся ўвага дасталася жанчынам Іосіфаўнам.
І паліліся шматгалосыя песні на беларускай, рускай, польскай і літоўскай мовах. Іх дарылі народны ансамбль народнай музыкі “Лявоны”, вакальныя гурты “Весялуха” і “Рэчанька” Тракельскага і Жырмунскага цэнтраў культуры, вакальны інструментальны ансамбль “Канвелішскія штукары” і госці з-за мяжы — ансамбль “Раніца” Шальчынінкскага беларускага культурнага цэнтра.
Аматары жа харавога песнапення накіроўваліся ў Беняконскі цэнтр культуры, каб адпачыць душой. Калі гучалі знаёмыя песні, слухачы іх спявалі разам з выступоўцамі — Юліяй Конан, харамі асоўскага і воранаўскага касцёлаў. У мелодыях, здавалася, зліліся сум і боль Хрыста, які цярпеў мукі за грахі свету, шчасце адчуваць несупынную прысутнасць і падтрымку Бога і Дзевы Марыі, а таксама шчырае маленне за лёс Бацькаўшчыны, беларускага народа. Гледзячы на адухоўленыя твары беняконцаў, несумненна адчувала, што кананічная музыка іх з’яднала.
Марына КАНДРАТОВІЧ.
Фота аўтара.
