Чарнобыльская вясна (верш)
Я люблю красавік, бо ён краскамі ззяе,
Сонца свеціць і ў небе спявае жаўрук.
І мой дзень нараджэння сям’я адзначае,
Віншаванні прымаю — сяброўскія поціскі рук.
А вясна так звініць і спявае заўзята,
Поўніць сэрца пяшчотай і ласкай сваёй.
Але мама аднойчы мне песню спявала
Аб сумнай вясне — чорнай, горкай, другой.
…Быў красавік, дзень дваццаць шосты, цёплы,
Лагодна сонейка свяціла ўсім з нябёс.
Хто ж ведаў, што вясновай ціхай ноччу
Для Беларусі наканован сумны лёс?
Зямля дрыжала, болем уся працята,
І ў небе жораваў звінеў апошні крык.
Бяда паўзла, над полем і над хатай,
Касой смяротнай для малых і для старых.
Быў ціхі мір. У ім быў ціхі атам,
І клікаў да сябе прыветны лес.
Хто ж ведаў, што абернецца нам жахам
Той выбух на Чарнобыльскай АЭС?
Злавеснае, атрутнае насенне
Зямлю ўсцілала, бы каўром зіма.
За што такое страшнае каранне?
У чым прад небам правінілася зямля?
Ужо трэць стагоддзя чорны дым палыну
Атручвае скрозь прытулак наш зямны.
Хто ж ведае, на колькі пакаленняў
Расцягнецца боль цела і душы?..
Не спявай жа, матуля, мне болей
Сумных песень пра мой родны край,
Бо так хочацца шчасця і долі,
Прашу цябе, Божа, нам дай.
Праспявай жа, матуля, мне песню
Пра наш светлы і чысты дом.
Праспявай, каб над Белай Руссю
Не гучаў больш чарнобыльскі гром.
Ірэна КАЗЛОЎСКАЯ,
аг. Доцішкі
